مسئولیت پدر و مادر

چند وقت پیش فیلمی را می‌دیدم با نام Veronica Guerin که بر اساس یک سرگذشت واقعی بود. این فیلم سرگذشت یک ژورنالیست زن را نشان می‌داد که در مورد یک باند توزیع مواد مخدر تحقیق می‌کرد و مطالب افشاگرانه در مورد آن می‌نوشت. رئیس باند با تهدیدهای مختلفی سعی می‌کرد این ژورنالیست را از ادامه تحقیق و چاپ مطالب منصرف کند. تهدیدهایی مثل شلیک به پنجره اتاقش، زخمی کردن پایش، کتک زدنش، تهدید به ربودن تنها فرزندش و ... ولی ورنیکا بدون توجه به همه این تهدیدها کار خودش را انجام می‌داد. حتی هر موقع همسرش سعی می‌کرد او را منصرف کند با اعتماد بنفس بسیار بالایی این خواسته را رد می‌کرد و به نحوی همسرش را متقاعد می‌کرد که باید این‌ کار را ادامه بدهد. در نهایت هم با فاش کردن اسم رئیس باند (که فردی با نفوذ بود)، عوامل او ورنیکا را کشتند. اما تلاش‌های ورنیکا تاثیر عمیقی در جامعه داشت و باعث شد تا اون باند بزرگ متلاشی بشه و قوانین سفت و سخت‌تری در مبارزه با باندهای توزیع مواد مخدر وضع بشه.
کاری که ورونیکا کرد کار بسیار با ارزش و بزرگی بود که هر کسی قادر به انجام آن نیست. ورونیکا در شرایطی که کسی از تلاش‌های او حمایت نمی‌کرد و پلیس هم به این مساله بی‌توجه بود، با قربانی کردن خودش کاری کرد که هزاران نفر از مردم هموطنش را از گرفتار شدن در دام تبهکاران نجات داد و این کار یک فداکاری بی‌نظیر بود.
از طرفی، این فداکاری بزرگ دارای ایرادی هم بود که به نظر من اهمیت زیادی داره. ورونیکا یک مادر بود و بنابراین مسئولیت سنگینی در قبال فرزندش داشت. او با فدا کردن خودش، فرزندش رو از داشتن مادر محروم کرد (صحنه‌ای که در آن اشک‌های پسر ۴ ساله بر سر قبر مادر از چشاش جاری شده‌بود هنوز جلوی چشممه). شاید بگین که ورونیکا نمی‌خواست که این اتفاق بیافته. در جواب باید بگم که مطمئنا اینطوری بوده ولی او می‌تونست به نحو دیگه‌ای این کار رو انجام بده که خطرش کمتر باشه ولو خیلی بیشتر طول می‌کشید تا به نتیجه برسه.
به هر حال می‌خواستم بگم که من معتقدم مسئولیتی که والدین در مورد فرزندانشون دارن بسیار سنگینه و نمی‌شه به هیچ دلیلی آنرا نادیده گرفت حتی اگر اون دلیل نجات جان هزاران نفر دیگه باشه.